''Buyurunuz Sayın Köle'' Buradan.: Hayat Duragı

19 Haziran 2011 Pazar

Hayat Duragı

Elbette dünyaya gelişimiz bir son değildir.(Benim inancıma göre sizlerinki herneyse bilmiyorum ama saygı duyuyorum)Bizler tabiri caizse öbür tarafa hazırlanmamız için gönderildik.Ademle başlayan hayat serüvenimiz yüzyıllardır devam ediyor.Ne zaman biteceği konusunda ise kocaman bir ''soru işaretimiz'' var.Hazırlanmak derken bu farkında olmadan yaşadığımız sınamalar,bizlere verilen görevlerin yerine getirilmesinin toplamından oluşan bir hazırlanma.Ve bunun sonucunda yaşadığımız,yaşattığımız,iş hayatında yükselmek için ezdiğimiz insanlar,kendi çıkarlarımız için ağlattımız insanlar,hayatlarını çaldığımız kadınlar,gülmesin diye dişlerini kırdığımız çocuklar,vurduğumuz uçurtmalar,kelepçe taktığımız özgürlükler,işte tüm bunlar.

Ve bizler yaşattığımız tüm bu şeylerin bedelini ödemeye ne kadar hazırız? Bilmiyorum..

Ama yine ve üstüne basa basa buranın sadece bir durak olduğunu belirtmek isterim ve guguklu saat öttüğünde biri gelip bizi götürecek.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Kaydol: Kayıt Yorumları (Atom)

Benjamin Button'ın Tuhaf Hikayesi

Ne olursa olsun asla geç değildir ya da benim durumdaki birisi için asla erken değildir. Kim olmak istiyorsan olabilirsin, bir zaman kısıtlaması yoktur, istediğin zaman başlayabilirsin. Değişebilirsin ya da aynı şekilde kalabilirsin.bunun bir kuralı yoktur. En iyisini ya da en kötüsünü yapabiliriz. Umarım sen en iyisini yaparsın, umarım seni korkutacak şeyleri görebilirsin. Umarım, daha önce hissetmediğin şeyleri hissedersin. Umarım,farklı bakış açıları olan insanlarla tanışırsın. Umarım, gurur duyabileceğin bir hayat sürebilirsin. Eğer hiç birini yapamazsan umarım tekrar baştan başlayacak bir güce sahip olursun.

Ali

Asker kaçağı değilim. Ne bayrağımızı yakıyorum ne de Kanada’ya kaçıyorum. Burada kalacağım. Beni hapse mi tıkmak istiyorsunuz? Olur, istediğinizi yapabilirsiniz. 400 yıldır zaten hapisteyim. Üç beş yıl daha yatacakmışım ne çıkar. Ama katillere yardım edip fakirleri öldürmek için 15,000 km’lik bir mesafe katetmeyeceğim. Ölmek istesem, burada ölürüm. Şimdi, sizinle kapışarak ölürüm. Benim düşmanım sizlersiniz. Çinliler, Vietkonglar veya Japonlar değil. Özgürlüğümü istediğim zaman bana karşı çıktınız. Hakkımı aradığımda bana karşı çıktınız. Eşitlik istediğimde bana karşı çıktınız. Benden bir yere gidip sizlerin uğruna savaşmamı mı istiyorsunuz? Ben haklarımı ve dinî özgürlüğümü elde etmeye çalışırken sizler bana Amerika’da bile destek vermediniz. Kendi memleketinizde bile beni savunmadınız. (Muhammed Ali)

POLYTECHNIQUE

O öldü; ben yaşıyorum. O özgür; ben değilim. Herkes bana ne kadar güçlü olduğumu söylüyor. Güçlü olmaktan bıktım artık. Bazen, nasıl yaralandığımı ve bunun sadece. fiziksel olarak olmadığını çatıya çıkıp haykırmak istiyorum. Bir topun içine kıvrılıp saklanmak istiyorum. Her gün, kollarımda ölen Stephanie'yi düşünüyorum. O gün ölen ve yaralanan tüm arkadaşlarımı düşünüyorum. Ruhen yaralanan bütün yaş grubundan bütün kadınları düşünüyorum. Tüm bu düşünceler, bana yük oluyor ve bu yükü taşımaktan yoruldum.

The English Patient

Sevgilim, seni bekliyorum. Karanlıkta bir gün ne kadar sürer? Ya da bir hafta? Ateş çoktan söndü. Ve ben çok ama çok üşüyorum. Dışarıya sürünmeye çalıştım, fakat orada güneş var. Korkarım bunları çizerek ve bu kelimeleri yazarak ışığı boşa harcadım. Öleceğiz. Öleceğiz, aşkımızla dolu olarak, güzellikleri tatmış ve bulunduğumuz bedenlerde ırmaklar gibi akmış olarak. Korkularımızı tıpkı bu berbat mağarada saklar gibi sakladık. Bütün bunları vücudumda taşımak istiyorum. Biz gerçek ülkeleriz. Haritalardaki sınırlar ya da güçlü adamların isimleri değiliz. Bir gün buraya gelip beni rüzgar sarayına götüreceğini biliyorum. Tek istediğim bu. seninle ve dostlarımızla böyle bir yerden haritasız bir dünyaya yürümek. Lamba söndü, ve ben karanlıkta yazıyorum..

Akıl Oyunları

” Hep sayılara inandım, içinde bir mantık olan denklemle hesaplanan… Ancak hayatım boyunca onlarla uğraştıktan sonra mantık nedir diye soruyorum. Buna kim karar veriyor ? Araştırmalarım sırasında fizik, metafizik ve hayal alemlerine gidip geri döndüm ve kariyerimin en büyük buluşu gerçekleşti. Mantıklı nedenler yalnızca, ama yalnızca gerçek sevginin gizemli denkleminde bulunabilir. Bu gece burada olmamı sana borçluyum. Var olmamın nedeni sensin. Sen benim mantığımsın. Teşekkür ederim… “

The Jacket

İlk öldüğümde 27 yaşındaydım. her yerin bembeyaz olduğunu hatırlıyorum. savaş devam ediyordu. ve ben kendimi hayatta gibi hissediyordum.ama aslında ölmüştüm. bazen zorlukları sırf onları atlattık diyebilmek için yaşadığımızı düşünüyorum. başkasının değil,benim başıma geldi demek için. bazen sadece zorluklarla mücadele etmek için yaşarız. onlar öyle düşünseler de, ben deli değilim. herkesinkine benzer bir dünyada yaşıyorum. sadece daha fazlasını gördüm ve eminim sende öyle.bazen hayat bir gün öleceğimiz gerçeğini kabullendiğimizde başlıyor. hiç istemediğimiz zaman sona ereceğini bildiğimizde.yarın cesedimi bulacaklar.

Sherlock Holmes

Buna duygusal bir şekilde tepki vermemeliyim. 1.Önce hedefin dikkatini dağıt. 2.Sonra yumruğu engelle. 3.Sol yanağa çarpraz yumruk. 4.Adamı alt üst et. 5.Şaşkın bir yumruk savuracak. 6.Dirsek bloğunu ve vücut duruşunu uygula. 7.Ve vücut vuruşunu uygula. 8.Öldürücü solu engelle. 9.Sağ çeneyi zayıflat. 10.Şimdi çatlat. 11.Çatlak kaburgaları kır. 12.Karın boşluğuna zarar ver. 13.Çeneyi tamamıyla çıkar. 14.Diyaframa topuk tekmesi. Özetle ; çınlayan kulaklar,çatlak çene,üç çatlak,dört kırık kaburga,diyaframda iç kanama. Fiziksel iyileşme 6 hafta. Psikolojik iyileşme 6 ay. Kafanın arkasına tükürme yeteneği etkisiz kılındı.

P.S. I Love You

Bazen hoşçakal demen gereken zamanlar vardır. Acıtmasına rağmen denemeyi öğrenmelisin. Biliyorum, gitmene izin vermeliyim. Ama biliyorum ki nereye gidersen git asla uzakta olmayacaksın.. Çünkü parlak bir yıldızın ışığı gibisin. Yaşamımda parlamaya devam edeceksin... Hiçbir mesafe bizi ayrı tutamaz. Sen benim kalbimde olduğun sürece bu gözlerden hiçbir gözyaşı düşmeyecek.. Çünkü aşkın gerçek sevgisi asla ölmez.. Sonsuza dek canlı kalır... Zaman sahip olduklarımızı alamaz... Birlikte olduğumuz zamanları hatırlayacağım. Zamanımızın bittiğini düşünebilirsin.. Ama sen hala benimsin.

Saw

Bir gün birisi yanına oturup ölmekte olduğunu söyleyince ne hissedeceğini düşündün mü? O ağırlığı? Saat artık sizin için tik taklamaya başlamıştır. Bir kaç saniye içinde korkuyla karışık bir şaşkınlık içinde bulursun kendini .. Artık her şeye başka bakıyorsundur. Her şey başka kokuyordur. Artık her şeyin lezzetinin farkındasındır. Bir bardak suyun ya da parkta bir minik yürüyüşün tadını almaya başlarsın ilk defa . İnsanların çoğu saatin kendileri için ne zaman duracağını bilme lüksüne sahip değiller. Ve çelişki de buradadır. Bunlar kendi hayatlarının değerinin farkında olmazlar. Suyu içmeye devam ederler ama o bir bardak suyun ne kadar lezzetli olduğuna dikkat bile etmezler. Ölümün bilinmesi... her şeyi değiştirir. Şimdi sana öleceğin günü ve zamanı kesinlikle söylersem hayatındaki her şey darmadağın olur.

Fight Club

Burada, yaşayan en güçlü ve en zeki erkekleri görüyorum. Bu potansiyeli görüyorum. Ve hepsi heba oluyor. Lanet olsun!.. Bütün bir nesil benzin pompalıyor, garsonluk yapıyor yada beyaz yakalı köle olmuş. Reklamlar yüzünden araba ve kıyafet peşinde... Nefret ettiğimiz işlerde çalışıp, gereksiz şeyler alıyoruz... Bizler tarihin ortanca çocuklarıyız. Bir amacımız yada yerimiz yok. Ne büyük savaşı yaşadık nede büyük buhranı. Bizim savaşımız ruhani bir savaş. En büyük buhranımız hayatlarımız... Televizyonla büyürken milyoner film yıldızı yada rock yıldızı olacağımıza inandık ama olmayacağız. Bunu yavaş yavaş öğreniyoruz. Ve o yüzden çok çok kızgınız..

Trainspotting

Hayatı seç. Mesleğini, kariyerini seç. Kocaman bir televizyon seç. Otomatik çamaşır makinesini seç. Arabanı, CD çalarını ve elektrikli ev aletlerini seç. Sağlığını, düşük kolesterolü ve dişlerine ilk günkü gibi bakmayı, yatırıma en yüksek faiz veren ve borçlara en az faiz uygulayan bankayı seç. Pembe panjurlu bir ev seç. Arkadaşlarını dikkatli seç. İyi bir tatili, en güzel elbiseleri seç. Dini ve dua ederken ne olduğumuzu düşünmeyi seç. O aptal televizyonun karşısında oturup, o aptal programları seyrederken sürekli tıkınmayı seç. Sonunda da sefil bir evde yalnız başına geberip giderken yerini, senin yerine geçmek için seni kandıran bencillere bırakmayı seç. Çürüyüp gitmeyi ve yetiştirdiğin veletlere rezil olacak biçimde kendi altına etmeyi seç. Geleceğini seç. Hayatı seç... Ama neden böyle bir şey yapmayı isteyeyim ki? Ben hayatı seçmemeyi seçtim. Ben başka bir şey seçtim. Neden mi? Hiçbir nedeni yok

Kim Farkeder?

KRALIN BİRİ halkından, sarayın bahçesindeki havuzun süt ile doldurulmasını istemişti. “Herkes yarım kova süt getirse, havuz dolar” diyordu. “Fazla birşey istemiyorum. Yeter ki iş yarın sabaha kadar bitmiş olsun.” Bu emir üzerine süt doldurmaya giden yaşlı adam: “Hava nasıl olsa karanlık,” diye düşündü. “Süt yerine su koysam, kim farkeder ki?” Sabahleyin bahçeye çıkan kral, havuzu süt yerine su ile doldurulmuş vaziyette buldu. Çünkü herkes, o yaşlı adam gibi düşünmüştü.. ''Kim farkeder? demeyin! Herkes farkedebilir deyin!''

Hedeflerinize İnanmalısınız

Bir yaz mevsimi, kuraklık küçük bir köydeki ekin için tehdit oluşturmaya başladı. Sıcak bir Pazar günü hoca cemaatine şöyle dedi: ’Bizi yağmur duasından başka hiçbir şey kurtaramaz. Eve gidin, dua edin, inanın ve gelecek Pazar Allah yağmur yağdıracağı için teşekkür etmeye hazır olarak gelin.’ İnsanlar kendilerine söyleneni yaptılar ve bir sonraki Pazar ibadethaneye geldiler. Ama hoca onları görür görmez kızdı. ‘Bugün dua edemeyiz. Henüz yeterince inanmıyorsunuz’ dedi. Ama diye itiraz ettiler, dua ettik ve gerçekten inanıyoruz dediler. İnanmak mı dedi hoca. O zaman nerede şemsiyeleriniz? ''DIŞ DÜNYAMIZDA BİR ŞEYLER OLMADAN ÖNCE İÇ DÜNYAMIZDA BİR ŞEYLER OLMALIDIR.''

Yengeç Dönencesi - Henry Miller

Arkadaşsız da yaşayabilir insan, sevgisiz, hatta parasız bile. İnsan Paris'te sadece keder ve ıstırapla yaşayabilir, bunu keşfetmiştim. Acı bir perhiz gerçi, kimileri için en iyisi belki de. Her neyse, tükenmemiştim henüz. Felâketle cilveleşiyordum sadece. Başkalarının hayatını dikizleyecek, ne kadar marazî olursa olsun, bir kitabın iki kapağının arasında olduğu sürece insana tadına doyulmayacak kadar uzak ve meçhul görünen aşkın ölü gözüyle ilgilenecek zamanım vardı. O odayı terk ederken dudaklarımda beliren alaycı gülümsemenin farkındaydım; kendi kendime 'Henüz değil, Orfila Pansiyon' diyordum sanki. O günden bu yana her kaçığın Paris'te er ya da geç keşfettiği bir şeyi keşfettim; cehennem azabı çekecek olanlar kendilerine uygun cehennemi ısmarlayamıyorlardı.