Domino taşları gibi acılar,önce bir tanesi sonra bir diğeri ve bir diğeri daha..Gittikçe büyüyor.Kafamı ne yana çevirsem bir acı daha önce tanışıklığımız var elbet kendisiyle bu kez en keskin haliyle karşımda duruyor.''İntikamım acı olacak'' dercesine..
Öyle bir yerdeyim ki;her tarafıma iğneler saplanmış gibi hissediyorum kendimi ve hiç bir yere kımıldayamıyorum.Çaresiz,boktan bir haldeyim.Bugünlerde duyacağım tek bir güzel haber elektro şok etkisi yaratır mı bedenime bilmiyorum..Yeniden hayata döndürür mü güzel bir öpücük bilmiyorum.
Gözlerim açık uyumaktan yoruldum.Beynimin her hücresinde hissediyorum bu yorgunluğu düşüncelerin dansı var.
Ve aslında korkunç olan şeyde bu durumdan sağ salim çıkabildiğim de herşeyin yerli yerinde veya eskisi gibi olmamasını görmek.Acılara pes etmekle eş değer.
Aradan uzun süre geçince bir zamanlar ezberleyerek yürüdüğün karanlık odalara tekrar dönmek,yalpalanarak düşmek ve tekrar alışmaya çalışmak.Aslında hepsi zor.
Alışmak ve kaybetmek.
Sonra bir yenisi
Alışmak ve kaybetmek.
Her alışmanın sonunda kaybetmek var mıdır? Belkide doğanın kanunu budur.
Gitmeyi istiyorum.Ama;
Gitmek bazen kolaydır.Bazense zor.
Eğer alışdıysan zordur
Eğer arkanda bir kaç sinema bileti,birlikte gittiğiniz bir kaç sokak,onlarca gülümseme,sıcak bir el ve bir kadın bırakıyorsan.
Gitmek zordur.Hem de tahmin edemeyeceğin kadar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder